W skali makro to upowszechnienie wśród pracodawców postaw, które sprzyjają inwestowaniu w zdrowie personelu. W czasach kryzysów postawy te uwsteczniają się. Ale także wsparcie dla firm prowadzących dobre programy zdrowotne (głównie ze strony państwa). Mówię dobre, bo nie wszystkie firmowe inicjatywy „dla zdrowia” przynoszą ekonomiczne czy jakiekolwiek inne korzyści.
O skali mikro powiem coś mało popularnego: to dopasowanie działań do rzeczywistych potrzeb zdrowotnych, określonych między innymi poprzez choroby, dolegliwości, czynniki ryzyka zdrowotnego, w tym te ulokowane w stylu życia. Ale także zmiana myślenia „eventowo-benefitowego” na „holistyczno-strategiczne”. Co innego trzeba proponować najmłodszym, dla których ubezpieczenia zdrowotne mogą być bajką o żelaznym wilku. Co innego tym, których pracodawca chce zatrzymać w firmie po osiągnięciu wieku emerytalnego.
Większość firm promujących zdrowie opiera się na zestandaryzowanych usługach, oferowanych przez zewnętrzne podmioty. To może być pomocne, ale warto zastanowić się, czy na przykład pracownicy schorowani, starsi lub gorzej wykształceni chcą i mogą przez aplikacje internetowe rywalizować w liczbie pokonywanych kilometrów, a osoby otyłe ćwiczyć ze współpracownikami. Warto uwzględniać też kwestie kultury organizacyjnej (między innymi niejawne normy, antyzdrowotny wpływ społeczny). I nie przerzucać całej odpowiedzialności za zdrowie na barki pracowników. Potrzebny jest namysł, czy wdrażane działania sprzyjają rozwiązaniu istniejących problemów zdrowotnych, czy tylko tworzą miłą atmosferę pracy dla niektórych grup. To oczywiście złożony temat, do osobnego omówienia.
